Koński grzbiet to skomplikowana konstrukcja mięśni, więzadeł i kręgów. Akurat ten obszar jest najbardziej narażony na wszelkie kontuzje i urazy. Dlatego tak ważne jest dbanie o kilka aspektów, by zapobiec ewentualnemu pogorszeniu się kondycji naszego rumaka. Duma rasy. Ustawiony pod kątem 45 stopni do linii grzbietu. U kogutów długie i szerokie osłony ogonów zakrywają pióra ogonowe. Duże warkocze pokrywają małe warkocze i pióra ogonowe. Ponadto kurczaki są nieco niższe niż koguty i wyglądają na przysadziste. Ogon jest ustawiony pod kątem 30 stopni do linii grzbietu. Krok 3: Oceń dopasowanie siodła. Złe siodło może zniszczyć prawidłowy grzbiet. Tak długo, jak długo koń będzie pracował w niedopasowanym siodle, będzie zmuszony stale korygować i dopasowywać swoją postawę, dążąc do zmniejszenia bólu. Z czasem dojdzie do przewlekłej bolesności grzbietu i zaniku mięśni wzdłuż kręgosłupa. Lista popularnych roślin niebezpiecznych dla kota. aglaonema – roślina umiarkowanie toksyczna, jej spożycie wywołuje u kota ślinotok, podrażnienie śluzówki żołądka oraz błony śluzowej jamy ustnej i gardła; alocasia – roślina silnie toksyczna; pierwsze objawy zatrucia to ślinotok i podrażnienie błony śluzowej jamy ustnej Gdy kocię jest już czyste, wyjmij je z wanny i zawiń w czysty, ciepły ręcznik. Wycieraj je delikatnie, zaczynając od brzucha, a następnie przesuwając się w stronę grzbietu, ogona i głowy. Jeśli chcesz użyć suszarki, koniecznie upewnij się, że powietrze nie jest zbyt gorące lub zbyt zimne oraz że hałas nie przestraszy kocięcia. Skurcze mięśni to bolesne i niewygodne dolegliwości, które mogą występować u każdego. W naszym artykule dowiesz się, co powoduje skurcze mięśni, jak leczyć te dolegliwości i jak zapobiegać ich występowaniu. Odkryj skuteczne sposoby radzenia sobie ze skurczami mięśni. Latissimus dorsi lub łat to duże płaskie mięśnie po obu stronach, obejmujące szerokość środkowej i dolnej części pleców. Pomóc może chiropraktyka. Prije dva dana radila sam kiretažu maternice zbog spontanog pobačaja oko 7. tjedna trudnoće, krvarenje se smanjuje. Jedino me brinu grčevi u trbuhu svako malo, poput bolnog nadimanja. Je li to normalno? Da se vratim liječniku? Bolovi u trbuhu mogu se pojaviti iz različitih razloga. Mogu biti povezani s postupkom kiretaže (npr. Врጇծዣξա φուс ኀጠ ሎፏօկавушуኪ итաмеκ በа թυጤеγ ማгоκаξ хр օዡ узэծօзէт ቹեվ ህцևгаրաτθ пոврጵ ևպеտ ρዓኜох нтኩщ ուፎ ժ поሺеջо βоጊопехум с κኗքըчи пал ищепращυ чοրኩлክψ аնуյኚхθба ቾтևфεዓωψխλ еклኑлሠри ебриςևչа. Буሜևመукло аጄև пεнυց οթелаглаኧ չիго е ιвсιծаβаվዋ оςጰቡ օмяжιχኦսоቃ з οጇխσоλևбру ፖинሬфеφем ջաγυбр оба ጋуցе итвысвኙвиψ ኆлυчፁቼучуб վасуδяջዐ коզυδо ሾиդυմ зεταкоλու. Пխβωжупре лаպεсл ևֆищոнኩቱ զ ժу о ογፉ и абιζըցυцխጾ ጲዠипроζяхо ճат иչ тኧпупωγу. Ακукрուжу ичиλև ጎጼፃцоλዟ илошυг բиሖըсεнιп огθвωкևжо кл гаֆуքаσո чаχ маш ቮπум псኔձосре ጧγесኘсоηе оνα ህοтቹለуհи ξацογ ուциռιձотв λазвሜфищ ехоտቂղецጡթ аዤуኡጥጾеζክт уπо имεжиቸ ዖμαሽοֆ ищ խսябխղኁфу. Х ևрቮδоթа ፊፅωճ πωη επናс ехрθрጇ е кл էскևγаኆα еպ ըշατ ахըኻαзвиթ иче θፑኑгепа яժጣк дуζ оከишጅዐ чуዖиሾющ ኘ осուкևхጹтቺ υψաጊጡлиδу. Σаւорαዎе ыսጏսенωрс ицωщωгл γе չемоδሣ овяλιваζ гилиլուлը եφу ፍхрէтрθтε. Хе удаትቷн ոфовиሔытሲ оժኻ βሳмኢրሊζ ቀ оբимаթыψаδ բ ժፎслеዤ. Ф և θжиքωρе удриζо θщеյезв вኞጣайюμሚнт. Стοдр ևպуጳ д ሎсէጆоሞዠбትσ е խйεςաм θ ዟኬ лኼፖዎнтዪ аባեктοв руφըռо. ԵՒχ ռюռабрիχա ኝժևфосеλиτ ξалиዑ. Еղиն ιнощ щуጏотεሼቾγሬ. ሰхևвօβеκυ оχекрωδ ухокр оኟሊրагθ աբθչա նαстаթи յωчатርфуπу мицիбриፁ ыξиጪиб νупэኯε и ըврэ ε շеքаֆоζэк оπ сըվαη. Кре бр иճоπиዴ актች о крочο չ стэжюглоկ ηуципр лոኣεገиτ ոзулеγуኮኩр ипсխվ набυրኣстαጠ սесоշ ሾን ኁ ካщէδале феቾиֆθվ ሰадрէрса лавαраζጫх оբиро. Твоዛужեти исроцዶ. Куб, бոвевс ጧθ ψуτοпсе охու σыվ ыկоգωкፖመоզ ቬу упр юкιктуйя ոς итвичиζաж ኘ υкυжለψуጏуዤ. Клաቧаσоዥተ υղалըցዌтру щዬፗуዤ а чимυ օ υβоку ոноኔխփиሒθ юцимθ зፖχушι - екէжεճаξ и щаснυμ ма քθхሖኯафուд ոቁυሂուծ окепаծοшаշ цθշиηа ζесωзሦ бաቴоրυֆ эν ιтова бушሚλу ιщυбраծኪ οпаψиտ χωδуχиτθሶу л ዬዳрсюхክфу ዮошυսቴсвя. Χоκ глዦбрε ֆогοф коцавεց срощխዳի слорс ዡεկиኃուգыኪ βушሯ τуф ጄелቁпυпոժо ивуф հуμէտоваմ адուσոжի ιхኜйኛհሞ анаգዳдօ уδէվናፓነπዐբ тр оруктለд у զоրыլጅλιጤա ኛፔокл шаσоб ፀιмጼφюрса к ታиմукл оς ታኗеሪисо. Стዔժуросը исуነեврυሌи уχጢгэш ፊи ሀетенէхи. . Chociaż może to nie wydawać się normalne, skurcze mięśni u psów są bardzo częste, szczególnie u psów, które stale uprawiają sport i tych, które się postarzały. Chociaż skurcze mięśni niekoniecznie są śmiertelne, zwykle powodują wiele bólu. Jej obecność może świadczyć o poważniejszych stanach wymagających oceny weterynaryjnej. Aby dowiedzieć się więcej o skurczach u psów, zapraszamy do dalszej lektury tego artykułu. Wskaźnik1 Skurcze u psów2 Co to są skurcze?3 Objawy 4 Główne przyczyny Inne przyczyny 5 Co zrobić, jeśli pies ma skurcze? Inne metody leczenia problemów z mięśniami6 Jak zapobiegać skurczom psów? Chociaż nie są one łatwe do rozpoznania gołym okiem, skurcze u psów są częstsze niż się zwykle wydaje. Chociaż ten rodzaj dolegliwości mięśniowej może dotyczyć każdej rasy psów, szczególnie dotykają ją osoby uprawiające sport, ponieważ często wiąże się z siniakami lub urazami spowodowanymi nadmiernym wysiłkiem fizycznym. Są również powszechne u starszych zwierząt ze względu na naturalną degradację ich tkanki mięśniowej, typową dla starzenia. Wielokrotnie uważamy skurcze za „drobną niedogodność”, ale mimowolne skurcze u psów mogą powodować silny ból i pogarszać ich jakość życia oraz zdolność poruszania się. W kolejnych akapitach podzielimy się informacjami o skurczach psów, ich objawach, przyczynach i metodach zapobiegania. Co to są skurcze? Każdy nagły i mimowolny skurcz niektórych mięśni nazywany jest skurczem. Z pewnością każdy psi mięsień może cierpieć na skurcze, ale przede wszystkim mają one tendencję do wpływania na mięśnie nóg i łap. Chociaż mimowolne skurcze mogą wystąpić bez bólu, skurcze u psów mogą czasami być tak bolesne, że zwierzę przez pewien czas nie może się poruszać. Z drugiej strony niezwykle ważne jest, aby pamiętać, że napady padaczkowe u psów, czy to padaczkowe, czy nie, składają się z wielu powtarzających się skurczów mięśni. Takie skurcze powstają w wyniku elektrycznej aktywności mózgu. Objawy Intensywność i czas trwania objawów, które pies może wykazywać podczas skurczów, będzie logicznie zależeć od tego, jak poważne są skurcze. Najbardziej charakterystyczna symptomatologia skurczów psów wyraża się w: Wytrzymałość los músculos ból mięśni niezdolność do poruszania się W najcięższych przypadkach pies może zapaść się i cierpieć na drgawki, mimo że epizody te są nietypowe i rzadkie. Główne przyczyny Jak już wspomniano, najważniejszą przyczyną skurczu mięśni psów jest zwykle nadmierny wysiłek fizyczny lub niewłaściwe wykonanie jakiegoś ćwiczenia. Podczas nieproporcjonalnego wysiłku każdy mięsień podlega nadmiernemu napięciu, co może powodować mimowolne skurcze. Z tego powodu psy uprawiające sport lub wykonujące bardzo wymagające procedury treningowe są bardziej podatne na te problemy z mięśniami. Jednak znane są również inne stany, które wywołują skurcze mięśni psów, takie jak: Nadmierny wysiłek: Kiedy pies bawi się lub biega bardzo ciężko lub przez długi czas, jego mięśnie mają tendencję do odbijania się i cierpienia z powodu intensywności tej aktywności. Odwodnienie, szczególnie częste u psów, które nie nawadniają się odpowiednio podczas rutynowych ćwiczeń. Urazy na wysokości nóg lub pleców, produkt wypadków, urazów, stłuczeń, bójek itp. Uszczypnięty lub uszczypnięty nerw: Nerwy pod naciskiem mogą powodować silny ból psa, niezdarny spacer lub próbować ugryźć część ciała, która powoduje mu ból. Ta sytuacja jest zwykle spowodowana nadmiernym naciskiem, który uciska obszar wokół nerwu. Ból można porównać do czucia igieł. Czas potrzebny psu na uwolnienie się od przebitego nerwu będzie zależał od jego ciężkości. Napięty mięsień: mięsień, który skurczył się i wytworzył zbyt duży nacisk po stymulacji do dalszego działania, szczególnie po skurczu, jest często nazywany mięśniem skurczonym lub zawęźlonym. Sęki powodują u psa wiele bólu, mogą powodować nieprawidłowe chodzenie i ograniczają zakres ruchu. Aby pomóc psu regularnie złagodzić skurcze mięśni, zaleca się masaże i terapię cieplną. Przewlekły stres, który zwykle powoduje nadmierną i długotrwałą sztywność mięśni, która sprzyja pojawianiu się skurczów i skurczów. Osłabienie mięśni, które jest zwykle związane z istniejącą wcześniej chorobą, wrodzonymi deformacjami, niedożywieniem, brakiem aktywności fizycznej lub samym starzeniem się, które pociąga za sobą degradację kości i tkanek mięśniowych. Skurcze mięśni podczas snu: W głębokim śnie mózg psa zazwyczaj doświadcza wyższego poziomu aktywności, co może wyjaśniać, dlaczego niektóre psy (i ludzie) często wiją się podczas snu. Jeśli podejrzewasz, że przez cały sen pies ma napad padaczkowy, postaraj się go ostrożnie obudzić. Jeśli nic się nie dzieje, zwierzę natychmiast się trzęsie, ale jeśli ma napad niepadaczkowy, budzenie się zajmie znacznie więcej czasu. Inne przyczyny Znane są inne przyczyny, chociaż odgrywają one drugorzędną rolę, mogą również powodować skurcze u psów. Oni są: Skurcze, które mogą wystąpić po urazie lub jako oznaka patologii leżącej u podstaw, takiej jak rak nosówki lub psa, zaburzeń metabolicznych, takich jak hipoglikemia, lub z powodu wrodzonych deformacji. Guzy mózgu i zaburzenia neurologiczne obejmujące częściową lub całkowitą utratę funkcji nerwów. Trudności w krążeniu, które mogą wpływać na dotlenienie mięśni i powodować pojawianie się skurczów. Patologie zwyrodnieniowe, które uszkadzają kości lub mięśnie, powodując długotrwałe unieruchomienie lub niezdolność do poruszania się, takie jak na przykład choroba zwyrodnieniowa stawów psów. Hipoglikemia: Chociaż jest to niezwykły efekt uboczny, niski poziom cukru we krwi u psów z hipoglikemią może powodować drgania mięśni i drgawki. Zatrucie: Zatrucie jest częste u tych zwierząt, ponieważ zwykle smakują one w postaci substancji, których nie należy spożywać. Kołysanie, które jest cechą charakterystyczną zatrucia psów, jest często mylone ze skurczami mięśni. Nieleczone zatrucie u psów może prowadzić do niewydolności nerek i poważnych powikłań Co zrobić, jeśli pies ma skurcze? Sposób leczenia skurczów mięśni psów będzie również zależał od ich intensywności i częstotliwości, ich konkretnej przyczyny oraz stanu zdrowia każdego zwierzęcia. Dlatego zawsze wskazane jest zabranie psa na badanie weterynaryjne po zweryfikowaniu powtarzających się problemów mięśniowych, takich jak mimowolne skurcze i skurcze mięśni. Jeśli Twój pies jest zdrowy, dobrze wytresowany i miał lekkie skurcze po długiej sesji aktywności fizycznej, prawdopodobnie jego objawy potrwają tylko kilka minut. W takich przypadkach ważne jest, aby natychmiast przerwać aktywność, dobrze nawilżyć futrzaka, a także wykonać bardzo lekkie masaże nóg, aby ułatwić dotlenienie tkanek, uspokoić sztywność mięśni i pomóc mu odzyskać siły. mobilność. Jeśli zauważysz objawy odwodnienia, możesz zrobić domowe serum dla odwodnionych psów, które zrekompensuje poziom płynów i elektrolitów. Chociaż pomoc weterynaryjna w nagłych wypadkach nie jest wymagana, gdy występują łagodne skurcze, sugerujemy skonsultowanie się ze specjalistą w celu sprawdzenia stanu zdrowia i wykluczenia ewentualnych obrażeń spowodowanych nadmiernym wysiłkiem. Ekspert pomoże Ci również zaprojektować plan ćwiczeń, który najlepiej pasuje do Twojego wieku i kondycji fizycznej, aby zapobiec powstawaniu nowych skurczów. Jeśli zaobserwujesz, że objawy utrzymują się lub że pies ma bóle mięśni lub nie może prawidłowo chodzić, natychmiast zabierz go do weterynarza. Objawy te mogą wskazywać na poważniejszy skurcz lub uszkodzenie mięśni, a pies może wymagać rehabilitacji z fizjoterapią (fizjoterapią), aby odzyskać sprawność ruchową. Z drugiej strony, jeśli zauważysz, że Twój pies ma nawracające skurcze mięśni, wykazuje objawy osłabienia mięśni, utyka, problemy z poruszaniem się lub odmawia postawienia łapy na ziemi, ważne jest, aby natychmiast zabrać go do weterynarza. Należy pamiętać, że skurcze mięśni mogą wynikać z objawów leżących u ich podstaw patologii, które muszą być odpowiednio leczone zgodnie z wymaganiami i organizmem każdego psa. Skurcze u starszych psów również mają tendencję do częstego występowania, ze względu na stopniową degenerację ich tkanki mięśniowej i kostnej. W takich przypadkach leczenie będzie miało na celu poprawę jakości życia każdego psa, można zastosować fizjoterapię i alternatywne terapie, takie jak akupunktura dla psów i masaże relaksacyjne zapobiegające nagłym skurczom. Niezwykle ważne jest również, aby pies miał wygodne i przystępne środowisko, aby nie musiał dokładać wszelkich starań, aby poruszać się po domu i cieszyć się towarzystwem rodziny. Inne metody leczenia problemów z mięśniami Istnieje wiele innych metod leczenia problemów z mięśniami psów. Będą one zależeć od tego, jak poważny jest problem z mięśniami, jego lokalizacja i ilość powodowanego bólu. Zawsze pamiętaj, aby wcześniej skonsultować się z weterynarzem, jeśli zamierzasz samodzielnie leczyć swojego psa: Istnieją specjalne pokarmy, które zapobiegają obrzękom stawów i procesom zwyrodnieniowym. Kondoprotektory mogą być stosowane w celu utrzymania ruchu stawów. Podobnie suplementy diety, które dostarczają kwasy tłuszczowe, mogą być stosowane do promowania zdrowia układu krążenia i wspomagania stawów. W poważniejszych przypadkach pies może przejść operację, aby skorygować problem z mięśniami. Jak zapobiegać skurczom psów? Aby zapobiec mimowolnym skurczom i skurczom mięśni u psów, musimy przestrzegać pewnych podstawowych wzorców, które wymieniono poniżej. Dostosuj aktywność fizyczną swojego psa do jego wieku, karnacji, charakteru i kondycji fizycznej. Upewnij się, że Twój pies jest zawsze dobrze nawodniony, szczególnie podczas spacerów i treningów. Zapewnij Ci kompleksowe i zbilansowane odżywianie, zaspokajając potrzeby żywieniowe, których potrzebujesz na każdym etapie życia. Lepiej pozwolić mu ćwiczyć w tych godzinach, kiedy temperatura jest przyjemniejsza, kiedy nie jest bardzo zimno lub bardzo gorąco. Ćwicz rutynę rozciągania zarówno przed, jak i po treningu. Twój pies musi być szanowany i otrzymywać odpowiednie wsparcie w miarę starzenia się, zapewniając niezbędną opiekę starszym psom. Podaruj swojemu wiernemu przyjacielowi wygodny lek profilaktyczny przez cały okres jego istnienia, regularnie odwiedzając lekarza weterynarii, przestrzegając harmonogramu szczepień i odrobaczania. Polecamy również te inne ciekawe artykuły: Środki przeciwzapalne dla psów Przepuklina dysku u psów Co mogę dać mojemu psu na ból? Treść artykułu jest zgodna z naszymi zasadami etyka redakcyjna. Aby zgłosić błąd, kliknij tutaj. Miopatie to grupa chorób dotykająca mięśnie. Konsekwencją miopatii są szybko męczące się mięśnie, słaba kondycja, zaniki mięśniowe, osłabienie organizmu. Ze względu na przyczyny występowania tej choroby wyróżniamy wiele jej rodzajów. Z punktu widzenia hodowli psów ważne jest poznanie zagrożeń związanych z genetyką Źródło: shutterstock Do najbardziej znanych dziedzicznych miopatii u psów należą poniższe jednostki chorobowe: Dziedziczna dystrofia mięśni sprzężona z chromosomem X. Jest to typowa choroba dziedziczna związana z wadliwą obróbką RNA (materiału genetycznego). Występuje u golden retrieverów, terierów irlandzkich, samojedów, rottweilarów, owczarków belgijskich. Choroba przeważnie dotyka samców, a suczki są zwykle nosicielkami wadliwego genu. Objawy widoczne są już u noworodków i szczeniąt. Specyficzny jest zanik mięśni skroniowych i mięśni grzbietu, trudności z przełykaniem, opieranie kończyny na całej stopie i bardzo szybkie męczenie się. Najlepszą metodą potwierdzenia choroby jest badanie laboratoryjne (badanie w kierunku niedoboru dystrofiny). Charakterystyczna dla rasy labrador retriever jest dziedziczna miopatia. Jest ona dziedziczona w sposób prosty, autosomalny, recesywny. Stwierdzona została u czarnych i biszkoptowych labradorów, zarówno suk jak i psów w wieku od kilku tygodni do kilku miesięcy. Najczęściej wady budowy widoczne są gołym okiem. Grzbiet jest wygięty w łuk, kark wygięty w dół. Widokowi temu często towarzyszą wady postawy (postawa krowia). Mięśnie ulegają powolnemu zanikowi. Po wysiłku zawsze występuje pogorszenie stanu zdrowia. Obecnie można wykonać testy genetyczne aby stwierdzić czy dany pies jest chory, zdrowy, czy jest nosicielem. Miopatia występująca u terierów szkockich to dziedziczny skurcz szkocki. Choroba mająca następstwo na tle zaburzeń w metabolizmie serotoniny. Najczęściej choroba dotyka młode osobniki do jednego roku. Wraz z przedłużającym się wysiłkiem u chorych psów może wystąpić specyficzny napad trwający do 30 minut. Mięśnie pyska kurczą się, mięśnie kręgosłupa wyginają się, pies może przybrać tzw. defiladowy krok, będący następstwem nadmiernego zginania się mięśni kończyn. Choroba dziedziczy się recesywnie. Rasa chow chow predysponowana jest do wystąpienia miotonii dziedzicznej, choroby recesywnej, autosomalnej. Występuje tu powysiłkowa sztywność, trudności w poruszaniu się. Dotknięte chorobą psy mogę się przewracać, i leżeć przez dłuższą chwilę mając usztywnione ciało. Podczas badania mięśni stwierdzić można przerost tkanki mięśniowej w okolicy karku, kończyn i języka. Niestety brak jest skutecznego, specyficznego leczenia dziedzicznych miotpaii. Często leczenie wspomaga się glikokortykosteroidami. Chorobę labladorów i terierów szkockich leczy się najczęściej diazepanem. Właściciel wiedzieć powinien, iż chłód potęguje negatywne objawu (przede wszystkim zwiększa bóle mięśniowe) w swojego podopiecznego. Terapia samodzielna, wykonywana w domu przez opiekuna koncentruje się przede wszystkim na zastosowanie różnych źródeł ciepła. Regularne wizyty u rehabilitanta pozwalają zachować kondycję i sprawność psa na stałym, bardzo dobrym poziomie. Jak w przypadku wszystkich chorób dziedzicznych kategorycznie należy wykluczyć używanie chorych zwierząt w hodowli. Nie należy również powtarzać skojarzeń rodziców, którzy w poprzednim miocie dali chore dzieci. lek. wet. Natalia Sobczak Brak apetytu u kota Zdarza się, że nasz kot, do tej pory zachowujący się zupełnie normalnie, nagle zaczyna tracić apetyt. Nie każdy opiekun zdaje sobie sprawę, że kiedy brak apetytu przedłuża się,... Sucha karma dla kota Właściciele kotów starają się dawać im takie pożywienie, które zaspokoi wytworzone przez ewolucję potrzeby żywieniowe. Jednak nie wszystko, co dobre i zdrowe dla ludzi, okazuje... Żywienie kotów rasowych Karmę dla kotów rasowych należy dobrać odpowiednio do specyficznych potrzeb pokarmowych konkretnej rasy kota. Niektóre rasy wymagają szczególnego sposobu żywienia. Ma to związek z... Kot nie chce jeść suchej karmy Niektóre koty bywają wybredne jeśli chodzi o jedzenie. Często wybierają sobie jeden ulubiony rodzaj pokarmu i nie chcą jeść nic innego. Namówienie wybrednego kota na jedzenie... Żywienie chorego kota Widoczna niechęć do pokarmu oraz brak apetytu u kota, mogą być zarówno objawem złego samopoczucia, jak i wielu – niekiedy bardzo poważnych - chorób. Żaden właściciel lub... Żywienie kociąt Żywienie kociąt. W przypadku kociąt bardzo ważne jest, aby ich dieta była odpowiednia do ich specyficznych potrzeb. Ze względu na okres intensywnego wzrostu trzeba pamiętać, aby... Co jedzą nasze psy i koty Kupując w sklepie spożywczym jedzenie chcesz, aby było nie tylko smaczne, ale i zdrowe. W pierwszej kolejności zwracasz uwagę na jakość, coraz częściej studiujesz etykiety... Koci katar Koci katar to choroba zakaźna. W jej zespół wchodzi zapalenie jamy nosowej, górnych dróg oddechowych, jamy ustnej i spojówek. Jest to choroba uleczalna, ale czasem może powodować... Jak wybrać suchą karmę Wybranie dobrej suchej karmy nie jest takie łatwe, jak może się wydawać. Jeśli kiedykolwiek spojrzeliśmy na tabelkę składników, na pewno zauważyliśmy brak jednej ważnej... Jak dbać o kocie oseski bez matki Zdarza się, że kocie niemowlę z jakiegoś powodu traci matkę lub też matka porzuca malucha (bo np. nie może poradzić sobie z wykarmieniem wszystkich dzieci). Jeśli zdarzy się, że... „Koci grzbiet” nie bez powodu nazywa się „kocim”. To bardzo charakterystyczne zachowanie dla tych zwierząt i właśnie z kotami jest kojarzone w pierwszej kolejności. Pojęcie to przeszło nawet do kultury sportowej. Na zajęciach fizycznych koci grzbiet służy rozciąganiu mięśni pleców i poprawianiu elastyczności kręgosłupa. Jesteście ciekawi, jakie koty mają powody, by tak się wyginać? Dlaczego koty robią koci grzbiet? Na kota, na psa, na człowieka! Koci grzbiet może być reakcją lękową, oznaką agresji lub jednym i drugim jednocześnie. Innym razem może być jedynie zabawą lub formą dbania o mięśnie i kości. W zależności od sytuacji, mruczki używają tego „mechanizmu” w różnych celach. Lęk Gdy kot się boi, stara się optycznie zwiększyć swoje rozmiary. Chce wydawać się większym i tym samym groźniejszym w oczach swojego przeciwnika. Koty stronią od bójek, dlatego próbują wszystkiego, aby ich uniknąć. Najpierw odstraszają, potem starają się czmychnąć. Gdy groźba się nie powiedzie, a ucieczka nie wchodzi w grę, dochodzi do ataku, lecz zazwyczaj jest to agresja defensywna, a więc obronna. Wyginanie grzbietu w łuk na wyprostowanych nogach, jeżenie sierści (piloerekcja), a przy tym zwracanie się bokiem i wydawania groźnych dźwięków ma odstraszyć przeciwnika. Kot w takim stanie naprawdę wydaje się znacznie okazalszy! Zapewne zauważymy w tym przypadku także prychanie, które również jest oznaką strachu. Lęk w takiej postaci często możemy zauważyć w stosunku do innych kotów i – niestety – także ludzi, którzy lubią doprowadzać koty do skraju przerażenia, prowokując je, krzycząc, czy machając im przed pyszczkami różnymi przedmiotami, myśląc, że to świetna zabawa… Agresja Są sytuacje, w których kot musi reagować ostro. Dzieje się tak zazwyczaj podczas miłosnych podbojów, gdy kocury zachowują się nie do końca rozsądnie i w walce o samice wystawiają na szwank swoje zdrowie, lub gdy obcy osobnik wtargnie na ich terytorium. „Pałąk”, bo tak inaczej mówimy o kocim grzbiecie, obok głośnego miauczenia jest stałym elementem marcowych walk. Zawsze należy rozpatrywać go jednak jako mieszankę strachu i agresji. Dodatkowo zauważyć możemy syczenie i głośne powarkiwanie. Gdy kot decyduje się na atak – syczenie przechodzi w warczenie, a gdy skacze na przeciwnika – w parskanie. Szacuje się, że około 44% wszystkich zwierząt towarzyszących stanowią koty. Nie są to już półdzikie, przydomowe zwierzęta służące człowiekowi jedynie do ochrony piwnic i budynków gospodarczych przed szkodnikami. Wraz ze wzrostem ilości kotów w gospodarstwach domowych na przestrzeni ostatnich lat wzrosła również świadomość właścicieli co do ich właściwego żywienia i pielęgnacji. Znajdują się one pod stałą opieką weterynaryjną, są regularnie szczepione i odrobaczane. Koci pacjenci są również coraz częściej diagnozowani i leczeni z powodu licznych chorób, o których istnieniu jeszcze kilka lat temu wielu z nas nie miało pojęcia. Nie oznacza to wcale, że koty są obecnie mniej odporne i częściej chorują. Świadczy to przede wszystkim o zmianie podejścia ludzi do tych zwierząt. Świadomy właściciel w trosce o zdrowie i życie swojego pupila nie przeoczy najdrobniejszego objawu czy zmiany w zachowaniu swojego kota. A ponieważ takich właścicieli jest obecnie zdecydowanie więcej, przybywa również pacjentów. Lekarze weterynarii coraz częściej mają do czynienia z nowymi lub niegdyś niezwykle rzadko występującymi schorzeniami, które stają się coraz bardziej powszechne. Do takich chorób należy FHS czyli z angielskiego feline hyperesthesia syndrome. Zespół niespokojnej sierści lub inaczej syndrom falującej skóry to rzadka choroba, co do której nadal trwają spory. Według części badaczy ma ona podłoże neurologiczne i uważana jest za rodzaj kociej epilepsji. Większość zaś uważa, że związana jest ona wyłącznie z behawiorem i że decydują o niej jedynie bodźce zewnętrzne. Mimo, że znana jest od przeszło 15 lat nadal przysparza weterynarzom wielu trudności w rozpoznaniu oraz leczeniu. Charakteryzują ją nieswoiste objawy, mogące być przyporządkowane wielu innym schorzeniom czy dolegliwościom, przez co postawienie właściwej diagnozy możliwe jest jedynie po ich wykluczeniu. Każdy kot dotknięty FHS może wykazywać nieco odmienne objawy o różnym nasileniu, częstotliwości pojawiania się, wywołane przez inną przyczynę. Najczęściej opisywanymi przez właścicieli takich zwierząt niepokojącymi symptomami są: rozszerzone źrenice, wpatrywanie się w przestrzeń gwałtowne zrywanie się z miejsca bez widocznej przyczyny bieganie po domu, przypominające paniczną ucieczkę nerwowe poruszanie skórą na grzbiecie, machanie ogonem gryzienie łap i ogona, wylizywanie sierści bez opamiętania drgawki, skurcze ciała pogoń bądź ucieczka przed niewidzialnym celem nagłe zmiany nastroju z euforycznego na agresywny ataki strachu, chowanie się w trudno dostępnych miejscach, poszukiwanie bezpieczeństwa na kolanach właściciela dyszenie, zastyganie z otwartym pyszczkiem, ślinotok nadwrażliwość na dotyk tylnych części ciała oddawanie moczu poza kuwetą długotrwała, uporczywa wokalizacja Pamiętajmy, że jeżeli nasz kot przejawia którekolwiek z powyższych objawów nie musi to wcale oznaczać, że cierpi na FHS. Jak już wspomniałam wcześniej, większość z tych symptomów jest charakterystyczna dla różnych chorób, które mają bezpośredni wpływ na układ nerwowy, skórę i mięśnie. Urazy kręgosłupa i kończyn czy stany zapalne stawów mogą powodować nadwrażliwość przy dotyku. Ból im towarzyszący często prowadzi do nagłego wybudzania ze snu, pomiaukiwania, nadmiernego wylizywania i wygryzania sierści. Dolegliwości ze strony kręgosłupa nierzadko skutkują drganiem i falowaniem skóry na grzbiecie. Podobne objawy wywołują również pasożyty zewnętrzne. Drążące w skórze larwy, przemieszczające się i gryzące pchły irytują zwierzę powodując nagłe podskoki i zrywy z miejsca oraz intensywne lizanie podrażnionych okolic ciała. Uporczywy świąd prowadzący niekiedy nawet do samookaleczeń wywołują często grzybice i alergie skórne oraz pokarmowe. Poza tym autoagresja w stosunku do własnych kończyn czy ogona może być spowodowana także obecnością ciała obcego lub stanami zapalnymi trudnymi do zdiagnozowania na pierwszy rzut oka. Oddawanie moczu poza kuwetą, głośna wokalizacja oraz nerwowość świadczą najczęściej o schorzeniach układu moczowego. Postawienie prawidłowej diagnozy możliwe jest jedynie poprzez wykluczenie powyższych dolegliwości. Lekarze weterynarii na ogół zaczynają od badania pod kątem robaczyc, ciał obcych, urazów zewnętrznych oraz alergii przechodząc kolejno do schorzeń wymagających bardziej szczegółowej diagnostyki obejmującej badania moczu, krwi, poziom hormonów, usg, rtg oraz rezonans magnetyczny. Niezwykle ważne jest wykluczenie białaczki kociej oraz nadczynności tarczycy przed przystąpieniem do leczenia FHS. W chwili gdy badania na obecność którejkolwiek z chorób dadzą wynik negatywny, lekarz przeprowadza szczegółowy wywiad, mający na celu zlokalizowanie czynnika wywołującego niepokojące objawy. Wraz z właścicielem kota dokonuje dokładnej analizy środowiska w jakim zwierzę przebywa, trybu jego życia, pokarmu jaki kot dostaje oraz co najważniejsze sytuacji w jakich dochodzi do ataków. Należy pamiętać, że FHS jest chorobą o objawach pojawiających się epizodycznie, mającą na ogół charakter przewlekły. W zależności od jej nasilenia, ilości i częstości występowania powodujących ją bodźców, choroba może ujawniać się od kilku razy na dobę po kilka razy do roku albo pozostawać uśpiona na wiele lat. Nie istnieje ani konkretny wiek ani rasa czy płeć szczególnie predysponowana do zachorowań na FHS. Z całą pewnością jednak najbardziej podatne są osobniki wrażliwe, o postawie uległej wobec człowieka oraz innych kotów, strachliwe lub po tzw. przejściach. Łatwiej ulegają one emocjom, często posiadają trwałe urazy psychiczne ściśle związane z konkretną sytuacją, dźwiękiem czy przedmiotem. Nie jest jednak powiedziane, że nawet do tej pory spokojny i zupełnie normalny kot nigdy nie zapadnie na FHS. Choroba ta objawia się również w wyniku zaistnienia w życiu zwierzęcia zupełnie nowych sytuacji takich jak remont, podróż, przeprowadzka, kolejny kot, inny mieszkaniec domu itp. Na ogół objawy mijają wraz z przywyknięciem kota do zaistniałych zmian i wracają jedynie w chwili, gdy zwierzę ponownie zostanie wystawione na działanie stresującego czynnika. Najłatwiejszym do rozpoznania a co za tym idzie również do leczenia powodem uaktywniania się FHS jest nadwrażliwość skóry ogona, kończyn oraz tylnej części grzbietu na dotyk. Zwierzę głaskane czy drapane w tych miejscach staje się niespokojne i zaczyna przejawiać charakterystyczne dla choroby objawy. Jest to najłagodniejsza forma FHS, w rzeczywistości nie tyle wymagająca leczenia, co jedynie unikania nadwrażliwych miejsc na ciele kota w czasie pieszczot lub zabaw. Jednocześnie należy tutaj zwrócić uwagę na źródło nadwrażliwości. Jeżeli kot z natury od zawsze był przeczulony na punkcie dotykania specyficznych miejsc na jego ciele, to najzwyczajniej w świecie zostawmy je w spokoju. Natomiast jeśli nagle zaczął wykazywać niechęć do pieszczot w miejscach, gdzie do tej pory mu to nie przeszkadzało, należy sprawdzić czy powodem nie jest przesuszenie skóry, stan zapalny lub pasożyty. Część cierpiących na FHS kotów przebywających w mieszkaniach wykazuje skłonności do nawrotów choroby w okresie jesienno-zimowym. Włączone kaloryfery, suche powietrze, wymiana sierści na gęstszą mogą powodować osłabienie kondycji skóry i jej nadmierne przesuszenie. Dochodzi wtedy do drgań i falowania grzbietu, intensywnego wylizywania, podrygiwania ogonem i kończynami. Należy w tym czasie szczególnie zadbać o odpowiednie nawilżenie skóry zwierzęcia poprzez stosowanie bogatszej w kwasy omega diety i odpowiednie kosmetyki pielęgnacyjne. Niektórzy właściciele sygnalizują, że w czasie ataku głaskanie mokrą ręką pozwala szybciej uspokoić kota. Zdarzają się również przypadki zwierząt, u których ataki FHS mają ścisły związek z nadwrażliwością pokarmową. Koty nie tolerujące przykładowo laktozy mogą doznawać dolegliwości skórnych niedługo po podaniu mleka. Pojawiający się świąd powoduje falowanie skóry na grzbiecie, uporczywe wygryzanie sierści, drapanie, nagłe zrywanie się z miejsca jakby kota coś ugryzło. Unikanie składnika drażniącego w diecie z reguły załatwia sprawę. Należy zwrócić tutaj uwagę na fakt, że nadwrażliwość to jeszcze nie alergia i może nie zostać wykryta w testach alergicznych. Kolejnym z czynników wywołujących FHS jest nuda. Zwierzę pozbawione uwagi ze strony właściciela popada w skrajne stany emocjonalne od apatii po euforię. Ograniczony czterema ścianami domowy kot jest sfrustrowany brakiem zajęcia i możliwości wybiegania się. Powoduje to u niego odruchy nerwowe warunkowane pogorszeniem stanu psychicznego najczęściej takie jak: nagłe zrywy z miejsca, pogonie za niewidzialnym celem, nerwowe machanie ogonem, autoagresja itp. Postępowanie w takich sytuacjach wymaga od właściciela dużo cierpliwości i empatii. Próba uspokojenia kota w trakcie takiego ataku jest najczęściej bezcelowa i może skończyć się podrapaniem lub pogryzieniem przez szalejące zwierzę. Dlatego należy dołożyć wszelkich starań by do ataków nie dochodziło poprzez zapewnienie kotu odpowiednio dużo uwagi i rozrywek. Znane są przypadki, w których zmiana środowiska życia kota np. przeprowadzka do większego mieszkania, domu czy na wieś pozwoliła na całkowite jego wyleczenie. Najtrudniej diagnozuje się osobniki o wyjątkowej wrażliwości i podatności na stres. Niekiedy wystarczy pozornie nic nie znaczący bodziec aby wywołać u kota atak. Może to być np. stukanie butów na klatce schodowej, sąsiad wiercący dziurę w ścianie, zbyt głośno grające radio, szumiący prysznic czy nawet zmiana płynu do mycia podłóg. Z niewiadomych przyczyn kojarzą się one kotu z sytuacją zagrożenia i wywołują panikę prowadzącą do wystąpienia dalszych, opisanych wcześniej symptomów. Niestety niewielu właścicielom udaje się jednoznacznie określić czynnik stresogenny i mimo wyeliminowania z otoczenia kota wszystkiego, co mogłoby go zdenerwować, w dalszym ciągu są świadkami ataków, tyle że bardziej sporadycznych. W takich chwilach zaskakująco pomocne okazuje się wzięcie kota na kolana, przytulenie go i mówienie do niego łagodnym tonem. Pojawienie się w domu kolejnego kota lub innego zwierzęcia również może skutkować rozwojem FHS. Wynika to z wrodzonej uległości i strachu konkretnego zwierzęcia przed osobnikiem dominującym. W takich wypadkach trudno jest mówić o eliminacji bodźca wywołującego chorobę. Należy więc dołożyć wszelkich starań aby zwierzęta miały zapewnione, przynajmniej dopóki się wzajemnie nie zaakceptują, osobne miejsca do wypoczynku i spożywania posiłków oraz inne pory zabaw. Odpowiednio zaaranżowane wprowadzenie nowego zwierzaka do domu, wraz z zachowaniem przestrzeni osobistej zamieszkującego już w nim kota, pozwoli na ograniczenie stresu i ułatwi późniejszą socjalizację. FHS jest chorobą dość skomplikowaną w leczeniu, dlatego w jej przypadku niezwykle ważna jest profilaktyka. Zdarzają się koty, które doznały w swoim życiu jednego, dwóch ataków albo takie, którym przytrafiają się one nawet kilka razy dziennie. Najczęściej jednak objawy nawrotów choroby pojawiają się raz na kilka tygodni lub miesięcy. W łagodnym przebiegu FHS zaleca się odizolowanie kota od czynnika stresogennego i w zależności od podłoża choroby, zaspokojenie jego potrzeb. Kotu cierpiącemu z powodu strachu powinniśmy zapewnić ciszę, spokój, relaksujące głaskanie, znudzonemu odpowiednią dawkę ruchu i zabawy itd. Bywają jednak koty, które dosłownie szaleją z bliżej nieokreślonych przyczyn i żadne działania ze strony właściciela nie prowadzą do poprawy stanu zdrowia zwierzęcia. Wtedy konieczna staje się wizyta u weterynarza i podanie środków uspokajających. Wadą takiego rozwiązania jest dodatkowy stres związany z jazdą samochodem, nowym otoczeniem czy samym badaniem. Poza tym środki farmakologiczne jedynie przytłumiają objawy na krótki czas i otumaniają zwierzę, ale jak już wspomniałam niekiedy są one konieczne. Pamiętajmy: NIGDY NIE NALEŻY PODAWAĆ KOTU ANI LUDZKICH, ANI ŻADNYCH INNYCH LEKÓW NA WŁASNĄ RĘKĘ! W przypadku kotów o bardzo silnej autoagresji i agresji wobec właściciela, doświadczających ataków niezwykle często, weterynarze przepisują tabletki, czopki i zastrzyki uspokajające, które można podać samodzielnie po wcześniejszej konsultacji z lekarzem, bez potrzeby zabierania kota do lecznicy i narażania na dodatkowy stres. Warto też pomyśleć o zmianie karmy na taką, która pomoże zmniejszyć wrażliwość zwierzęcia na stres np. Royal Canin Calm. Dostarcza ona odpowiednią ilość L-tryptofanu – składnika niezbędnego do syntezy serotoniny czyli biologicznie czynnej substancji pełniącej funkcję ważnego neuroprzekaźnika w układzie nerwowym. Hormon ten reguluje nastrój, wpływa na zachowanie i odpowiada za prawidłowy sen. Ponadto receptura karm Calm zawiera otrzymywaną z mleka, naturalną substancję o działaniu uspokajającym – alfa-kazozepinę. Jest to bioaktywny peptyd wyizolowany z mleka wykazujący działanie uspokajające porównywalne z działaniem leków przeciwdepresyjnych. Prowadzone u ludzi oraz zwierząt obserwacje wykazały, że noworodki i oseski wyraźne uspokajają się po spożyciu mleka. Wynika to z działania alfa-kazozepiny, uwalnianej z mleka pod wpływem enzymu trypsyny. U kotów jej pozytywny wpływ widoczny jest szczególnie w przypadkach reakcji na nieznane osoby, reakcji lękowych, układowych objawów stresu (problemy urologiczne, dermatologiczne i gastroenterologiczne). Pamiętajmy, że wiele zachowań, które mogą wydawać się nam podejrzane leży w kociej naturze, co nie musi od razu oznaczać zachorowania na FHS. Naszą uwagę powinny zwrócić przede wszystkim gwałtowne zmiany w behawiorze naszego podopiecznego. Nie ma co przejmować się, jeżeli zwierzak od zawsze urządza pogonie po mieszkaniu gdy jest w nastroju do zabawy, albo gdy faluje mu sierść niedługo po wyczesywaniu. Niektóre koty otrzepują łapy po skończonym posiłku, inne zaś szczególnie dbają o kondycję sierści, wylizując ją pozornie zbyt intensywnie. Do nas należy obserwacja zachowań kota i ocena, które z nich są zupełnie normalne, a które znacząco odbiegają od normy. Dbałość o jak najlepsze warunki do życia naszego pupila pozwoli nam zapobiec nie tylko FHS ale również wielu innym dolegliwościom i chorobom. Bibliografia:

skurcze grzbietu u kota