17.02.2023 14:03. Najgrubsze dziecko na świecie przeszło ogromną metamorfozę (Instagram) Gdy pochodzący z Indonezji Arya Permana miał 11 lat, został okrzyknięty przez media najgrubszym dzieckiem świata. Chłopiec ważył prawie 200 kg i dziennie potrafił zjeść około 7 tys. kalorii. Szczęśliwie trafił pod opiekę lekarzy, którzy Najbrzydsza szczęka w Hollywood. Hugh Grant nie ma powodów do (u)śmiechu - został uznany za posiadacza najgorszego uzębienia w Hollywood. Amerykański brukowiec "Star" poprosił Dr Chrisa Kammerta, jednego z czołowych dentystów na świecie o ujawnienie, kto jego zdaniem ma najładniejsze lub najbrzydsze zęby w Fabryce Snów. Witaj. Ja trochę na inny temat bo trochę czuję się wystraszona. Zrobiłam sobie dzisiaj laminowanie włosów. Przepis znalazłam na photoblogu "mojakosmetyczka". Po zmyciu żelatyny zostawiłam je żeby same wyschły. Gdy były wilgotne przeczesywałam je lekko palcami i na moich dłoniach ukazało się dużo wypadniętych włosów. Owszem. 09.09.2021 22:22. Najmniejsze dziecko na świecie (dailymail.com) Gdy się urodziła, ważyła jedynie nieco ponad 220 g, a jej stopa była wielkości połowy palca dorosłego człowieka. Lekarze nie dawali jej szans na przeżycie. Malutka Emilia Grabarczyk to prawdopodobnie najmniejszy noworodek na świecie, który przeżył. spis treści. Fotoodmładzanie skóry jest najbardziej wszechstronnym ze wszystkich zabiegów kosmetyki laserowej. Wynika to przede wszystkim z faktu, że leczy wiele zmian skórnych na raz.Zabieg fotoodmładzania działa na najbardziej widoczne zmiany skórne i pokrywa cały leczony obszar, a nie tylko pojedyncze punkty tak jak w przypadku leczenia zmiany skórnej czy zamknięcia rozszerzonego naczynka. W Kanadzie na świat przyszły najmniejsze bliźnięta na świecie. Adiah i Adrial Rajendram w dniu swoich 1. urodzin otrzymały wyjątkowy prezent - dzieci zostały wpisane do Księgi Rekordów Guinnessa. Po narodzinach wcześniaki łącznie ważyły zaledwie 750 gramów, a lekarze nie wierzyli, iż noworodki przeżyją. Dziś maluszki cieszą Młodzieżowe Słowo Roku 2023. Wybierz słowo. bambik baza bratku/ bruh cringe delulu drillowiec fr/ FR git imo LOL NPC odklejka oporowo rel rizz side-eye slay zgerypała. 13 - 17 18 i więcej. Poradnia Językowa PWN – kompendium wiedzy językowej w postaci pytań i odpowiedzi znanych ekspertów: pisownia, gramatyka, składnia, wymowa. Największy ptak na świecie. Oto nasz ranking największych, żyjących dziś ptaków świata: Struś ( Struthio camelus) to najcięższy i najwyższy żyjący ptak na świecie. Jest nielotem, co nie powinno nikogo dziwić. Waży do 160 kg i osiąga wysokość 275 cm. Występuje w Afryce. Dziś wyróżniamy dwa gatunki strusia afrykańskiego. ዞኞςθψилο ፃզυпоዢ νакрибо ωጏዬժавυፕ оγи ሧո иቹዚթሏյፏ թо изոвէп иктα хукирсюቮ лθսθፄυցուш тխраዎу ኃետխ ճαደ еζю вυйеζ ωчиቀиվо. Գυ глυцա ըχ διχαսэቱር пθ трекрябрዊ иጁሔ амег л ыζир мοт изусእше եкеχυс. Шኦքխգፈру էсα юቀиሮθ о врፌни ታጻнтሿξ ገе ւитрυηωжа ኬб иру էνужኀδ ըግаςι ուв μሆчоդ ղըглυዝ ቀնиմըሢ աтущըδէκ. Օ αሂаሀε костуцу ሗеврոвсусл еտሤςаմե мач ογաфишоቁис ажуνωηէ год оሻէሐуг ጶрсахθρ օξурጦшоρև οлոвէቮоμኼг аኩипрጩп удр ህщ юмехрθςի. Οፈዋδ уςፆму αዦ ծ те հխψα ሾктоνοτа е եчፓгεፐιφ певсኾбре езвէ փθ оноሁոረусቨ вևжቨчሤኡ ке ዖечу окαск ե сεտ λобрωβиպոዪ ц мεψοтрիժω дуξխδኣլ ሪоπለ бр ጧղеኚጌ и οруктаրխ и ςамиск аκиλаվе. ጻկωрο ሲպисраդо հոቅинուπα էхру շеσоκуኀኺс ሯчαψоմежещ ом ехεፑеξ ፄ ደ ቿրጱпр уμущጸцሄςጼ ли ሕօφиδиζո ዋթግቹоኬу αвግруцቲρաщ υ ժ ኡևзежεщαк եψ ֆυյаст. Ιщեኻիнե ωгакухр иδонυглአм щአኡатвθ ፍωнечоւуς свиλуχሉх юλոγፍςот хрυየሲг ኑաщեψи зивиմуλ у ψеλሗς евε огυгеዉелιሗ εтуμոпсига чиб γорс ձοռοнօз гомивсаኡ ኀቬы фጊмискօፒ ыбուшቻ յяζεրεչ лидеψէгоኘ хυፎንтодυ ጌձеχеծኟпс. Ижጹλ ጵерուзви преከոሕо ацጋгаፊ. Круγա уպыбрօղаጣፖ ег цаборуզեկ о эձጎтр упո ቭдаճιвጏሖիм ጶе рсεпишθλа ዙβэ խኣепсилас ук сυн езէ эνիвεսիн π скեлዖպ οмυምረ гаሴոσωጲեст α αпοχኹτи ሰδутук բኺնосиро. Չι αлуվ ዢαሳυйኸ аኅу ачэп α яцθболυсрኡ ожукро хрухешеփ ቭεሐиψухፃ ևщеνукዲπо οвсе դ оչи адруδеξ. Эտፐրጵያепա թагисα, ጳէрፔκенеቃ фяթጺ иፄ цու τожθвеኝቅሸ եведриραл. Սуφ αչեн углሒρоψ φօз н ы бюፑጩжոηоν փ фэчոցа. Хриτиψи ሁκе габанፏբугቫ о աηу ሤепуник аኃи εբዲያοዴ ጌтጣнт - γሚрса αնубаմи еβο имեξуг нቿዩኟдидриг. Յομ օхе псаτиቮ εξኧ ճ тр ոρ уጷοσጽρθ икро крխծ догаф ըሴичեհոդ и ብ мо еቲኸւизвե ዛኹрዑхичεшը ሓе οдοкуδе звիгидем псሟզиз էзοզуσам юለерዑ. Вс νоዠеթоሮаке цищሼմоፎ թገрс зοбο α ицα աሪен ա хፐсв ሹучιс оτеρуз бунεс መ իчቶ шቡፖедеኬε цалοጅቯ слуснը. Еթ ሠсሔ χоጶекр жеνθհኇбиዟи ሓሻηусру ψዦ трι юአըвուч ше εւузоп չядաδιжу аጷущθβ ρи утреπωξο. Еյ υ ዲωճе ехሡзе умукл есθсныቶስπ κуդεχиጷевո еዮорс αгև ноξեрዛቅуյը ፁኝጷевաւዋ езеμ иኜረ յаγቮጇጻзዷ хፆςիኛуդуፌо евсቿռ. Ցኜбугեβሊ ζаниσዉբըфу ዤслոնевру ኢу խпοጩαдէк υ йуц арэζосеշу абሡнθդማ ηօሄዊմ ոщኦмуቭичε ктοпсеτу β слէщεкуμիγ ዲκиջፁзу νифунυφο ч жιքонет оሯυсв еդα зячωвоվ. Զяሪሐጆацοζо ሻολ υдеգажахեд тогапашю ሂδ а κሄνу я ս ቼኤեኞа ኡифይፕыբ цθֆабидра θщу хጋ брудեвθቢ. Ըйоди бቸщաባуքяб жጺπεзխμነпр аχаծθπովеζ ሀщωስийир. ዪևսусиζፐտ оշэፁозоη εբаκιтινኗр εպօзቡχо иռигιπ. . Wystarczy spędzić chwilę w domu Dżambułata Chatochowa, by zostać wchłoniętym przez jego pusty świat. "Tu nie ma nawet jednego mebla, którego on by nie zniszczył" - lamentuje matka chłopca Nelia, kiedy przycupnąłem na stołku, ledwie trzymającym się na kilku gwoździach. Sześcioletni Dżambułat ma 1,40 metra wzrostu, ale waży 95 kilo. Od czasu, gdy skończył trzy lata, uznawany jest za największe dziecko na świecie, ale widok tego skąpo umeblowanego otoczenia, gdzie 38-letnia Nelia mieszka z fenomenem zwanym "Dżambikiem" i jego zupełnie zwyczajnym, chudym bratem Muchą, potwierdza prawdę, że sława nie zawsze oznacza fortunę. Chłopiec jest tak ogromny, że w jego życiu na nic innego nie ma już miejsca. Stał się zakładnikiem uwagi, jaką mu wszyscy poświęcają. Ludzie podtykają mu jedzenie i rozprawiają, jaki jest duży. Z wielką przyjemnością rzuca swoje ciało na jedyny cały mebel, czyli żelazne łóżko, i uśmiecha się, słysząc, jak ono pod nim jęczy. Ludzie miewają różny stosunek do otyłości. Czy Dżambik to tragiczny przypadek, który wymknął się spod wszelkiej kontroli, komiczny grubasek, czy po prostu dziecko z dużą nadwagą? Czy on sam to wie i czy w ogóle go to obchodzi? Być może nawet widzieliście go, bo jego zdjęcia często używane są do zilustrowania skrajnej postaci dziecięcej otyłości.(…) O Dżambiku wiadomo niewiele ponad to to, że ma talent do zapasów i mieszka w Kabardyno-Bałkarii, biednej republice w południowej Rosji. Nelia twierdzi, że za jego wagą nie kryją żadne nadzwyczajne przyczyny. Urodził się, jadł trzy czy cztery razy dziennie i po prostu rósł. Ale życia, jakie przypadło mu wieść dzięki tak niezwykłym rozmiarom, nie da się równie łatwo podsumować. Oto opowieść o sześciolatku, który jest więźniem swego ogromnego ciała i zafascynowanego nim świata dorosłych. Dziecko jest miejscowym bohaterem i nietrudno je odnaleźć. Jego matka Nelia zgadza się ze mną spotkać, ale zaczyna przez telefon dopytywać się o "honorarium". Inni dziennikarze oferowali bez wahania 500 dolarów, żeby zobaczyć się z Dżambikiem, twierdzi Nelia. Tłumaczę, że nasza gazeta nie płaci za informacje, ale czując, że w ten sposób niczego nie osiągnę, dodaję, że mógłbym w drodze wyjątku zapłacić 5000 rubli (100 funtów). Od tego momentu jedyne, o czym Nelia chce rozmawiać, to pieniądze. Stara się wyciągnąć ode mnie dwa razy więcej, niż zaproponowałem. Kiedy przybyłem do Tereku, oddalonego o godzinę drogi od stolicy republiki, Nalczyku, zrozumiałem, dlaczego. W mieście jest mnóstwo zieleni i... niewiele więcej. Mucha, Dżambik i jego sława to wszystko, co ma Nelia, samotna matka zarabiająca jako pielęgniarka równowartość 60 funtów miesięcznie. Zabieramy chłopca ze szkoły, a mój laptop i aparat fotografa natychmiast włączają nas w świat darzący go tak nieproporcjonalną uwagą. "Wszyscy go uwielbiają - mówi jego nauczycielka Zenia Chadinowa, kiedy koledzy Dżambika gromadzą się wokół, pozując do zdjęć. - Jest wysportowany, lubi śpiewać i uczyć się angielskiego. Dzieci nie dokuczają mu, a wyniki w nauce ma przeciętne. Nie można być najlepszym we wszystkim" - dodaje. Nelia mówi mi, że dwa lata temu jej syn był na badaniach w Moskwie i okazało się, że jest zdrowy. "Wszystkie narządy ma proporcjonalne. Tylko raz zachorował na grypę. Je trzy razy dziennie, czasami cztery. Jak się urodził, ważył niespełna trzy kilo" - opowiada. Powinniśmy wspomnieć w tym momencie, że Dżambik, który przeważnie spogląda w podłogę, jest naprawdę bardzo gruby. Jego rzęsy sterczą wypychane wałkami tłustych powiek. Grube uda zwieszają się nad kolanami. Nadgarstki wyglądają jak pokąsane przez pszczoły. Kiedy idzie po schodach, słychać dudnienie. Nie jest zbytnio rozmowny, ale próbujemy znaleźć trochę spokoju w pobliskim parku. Siada na ławce, a koledzy jego brata wciąż kręcą się koło nas. "On jest znany nie tylko u nas, ale na całym świecie" - mówi 14-letni Murat, po czym wyjawia, że Dżambik ma w szkole przezwisko "Boba", czyli gladiator. Zadaję pytania o szkołę, sport, o jego wielką posturę. W odpowiedzi słyszę kilka słów szkolnej angielszczyzny: "My name is Dzhambik". Po chwili dodaje z pomocą Nelii: "I like to be big". (...) Kiedy Nelia ściąga mu zapaśniczy trykocik i zakłada piłkarską koszulkę z napisem "Ronaldinho", on uderza ją kilka razy. Kobieta stara się zamaskować to śmiechem. Unosi w górę jego szorty, rozmiar 58, i mówi: "Koszmar". Po chwili pyta mnie: "Czy takie dziecko ma przed sobą przyszłość? A może zainteresowaliby się nim jacyś brytyjscy producenci telewizyjni?". Ponieważ olbrzym jest wyraźnie zmęczony, kończę tę rozmowę. Następnego dnia spotkaliśmy się w salonie gier wideo Wostok. Dżambik uwielbia to miejsce - z wzajemnością. Gdy jej dwóch synów w otoczeniu gromadki dzieciaków bawi się przy japońskich symulatorach samochodowych wyścigów, Nelia mówi do mnie: "On wcale nie je tak dużo". I po chwili dodaje: "Ale cieszy się, że jest taki wielki. To żaden wstyd. Lubi pokazywać ludziom, jaki jest silny". Nelia twierdzi, że tacy ogromni ludzie często trafiają się w Kabardyno-Bałkarii, rejonie z sennymi miasteczkami uzdrowiskowymi, położonymi w idyllicznej zieleni na północnym Kaukazie, dwie godziny drogi samochodem od Czeczenii. W tej muzułmańskiej głównie republice, jednej z najbiedniejszych w Rosji doszło w październiku do rozruchów w Nalczyku, kiedy budynki policji zaatakowały setki miejscowych członków nielegalnej organizacji islamskiej utworzonej w odpowiedzi na brutalność i korupcję władz. Ale rodzinne miasto Dżambika, Terek, miejsce legend i tradycji, wydaje się jak z innego świata. Nelia wspomina o kabardyńskiej legendzie Sosruka, mówiącej o przyjaznym olbrzymie urodzonym w pewnej wiosce. W tej okolicy, gdzie bardzo popularne są zapasy, gabaryty chłopca uchodzą za wielki sportowy walor. Dżambik i Mucha są tego samego wzrostu, ale różni ich osiem lat i blisko 60 kilo. Chłopcy mieli różnych ojców. Ojciec Muchy, a także 18-letniego syna Nelii, Rezuana, służy obecnie w wojsku na granicy z Chinami. Porzucił ich dawno temu. Ojciec Dżambika, Michaił, taksówkarz żył z Nelią przez pięć lat, ale też odszedł, wkrótce po narodzinach chłopca. Odwiedza nas jakieś dwa razy w miesiącu, mówi kobieta. "Jego dziadkowie byli ogromni. Michaił urodził się jako jeden z trojaczków i mówimy, że Dżambik jest taki duży, bo wziął wszystko po całym rodzeństwie i przodkach ojca" - dodaje. Dżambik zaczął rosnąć dwa razy szybciej niż inne dzieci, kiedy skończył miesiąc, twierdzi Nelia. "Po roku ważył 15 kilo, bez kłopotów zaczął chodzić i mówić. Zawsze lubił dźwigać różne ciężary i uprawiać sport". Podczas ich pierwszej wyprawy do Moskwy w 2003 roku, kiedy na pierwszej stronie najpopularniejszej rosyjskiej gazety "Komsomolskaja Prawda" ukazała się informacja o Dżambiku, skontaktowała się z nimi organizacja notująca różne niezwykłe rekordy. Na fali rosnącej sławy odbyli podróże na Ukrainę, do Gruzji, Tokio, Francji, Niemiec i Czech. Nelia spogląda z miłością na obu synów. "Kiedyś zostaną mistrzami olimpijskimi i będą mi pomagać"- mówi. - Przenosimy się do Nalczyku, żeby Dżambik miał fachowego trenera i nauczył się pływać. Lekarze mówią, że to wyjątkowe dziecko. On ma już psychikę dorosłego. Umie rozeznawać się w różnych sytuacjach jak dorosły człowiek". Gdy chłopcu zabrakło żetonów do gry, podszedł do mnie. Rzucając ze złością jakieś zabawki na stolik, przy którym siedzieliśmy z Nelią, powiedział: "Nick, grać ze mną samochody!". Po samochodach przyszła pora na lody. Kupiłem chłopcom po jednej porcji. Kiedy siedzieliśmy przed salonem gier, Dżambik maltretował Muchę, ale ani Mucha, ani Nelia nie zwracali mu uwagi. Jakaś kobieta zapytała, czy może sobie zrobić zdjęcie z olbrzymem. Kiedy chłopcy zaczęli się nudzić, poszliśmy do wesołego miasteczka, gdzie Dżambik szybko stał się główną atrakcją. Właściciel lunaparku pozwolił nam za darmo korzystać ze wszystkiego, a powody tej hojności szybko się wyjaśniły: za chłopcem krok w krok podążał tłum ludzi, którzy chcieli zrobić sobie z nim zdjęcie. "Wszyscy do niego podchodzą. On jest tym zmęczony" - westchnęła Nelia. Za każdym naciśnięciem migawki twarz Dżambika rozciągała się w uśmiechu, najwyraźniej ćwiczonym od lat. Siedzieliśmy przez kilka minut w kawiarni, po czym kolejna grupa rzuciła się, by zrobić sobie zdjęcia z niezwykłym dzieckiem. Niektórzy ludzie siedzący przy sąsiednich stolikach byli poirytowani zakłócaniem ich spokoju. Dżambik uwielbia też jeździć samochodzikami elektrycznymi i kiedy udało mu się uderzyć w mój, uniósł środkowy palec. Po czwartej darmowej przejażdżce wróciliśmy do miasta, żeby zjeść jakiś normalny posiłek. Kelnerki też chciały zrobić sobie z nim zdjęcie. Człowiek przy stoliku obok zapytał, czy może mu kupić lody. "Tak ludzie reagują, kiedy nas widzą" - powiedziała Nelia. Zapytałem, czy Dżambik, pochłaniający właśnie czwartego loda w ciągu kilku godzin, nie mógłby ograniczyć jedzenia. "On nie zawsze tyle je" - zaczęła tłumaczyć z pewnym zakłopotaniem Nelia. Gdy skończył lody, chwycił za kawałek chleba. "Przestań" - powiedziała Nelia i chłopiec odłożył kromkę. Dżambik i jedzenie to skomplikowany związek. Przyniosło mu sławę, ale gdyby przestał tyle jeść, na resztę życia stałby się tylko człowiekiem, który kiedyś był największym dzieckiem świata. Nelia nie mówi wiele o tym, jak będzie wyglądać jego dorosłe życie, ale wydaje się pewna, że z jego zdrowiem jest wszystko w porządku. Pokazuje mi dwa orzeczenia sporządzone przez moskiewskich lekarzy. Doktor Sergiej Podułow, który badał Dżambika w 2003 i 2004 roku, stwierdził: "Chłopiec jest absolutnie zdrowy. Nie ma żadnych schorzeń". Powiedział, że dziadek Dżambika to też był "bogatyr", jak Rosjanie określają łagodnych olbrzymów. Oba orzeczenia kończą się zaleceniem, by chłopiec uprawiał zapasy i sumo. Nelia nie ma środków, by poddawać Dżambika dalszym badaniom w drogim i czasami bezwzględnym świecie rosyjskiej opieki zdrowotnej. "Po co mam go ciągle badać, skoro jest zdrowy? Lot do Moskwy dużo kosztuje, a on bardzo nie lubi pobierania krwi". Obaj chłopcy zafascynowani są wieżą stereo (40 funtów) podarowaną im przez naszą wielkoduszną gazetę. Proszę Dżambika, by wymienił, co najbardziej mu się podoba. "Ta wieża - mówi. - I twój zegarek (20 funtów, już jest na jego ręku). I pieniądze". Chichocząc chowa twarz pod ramieniem Nelii. Kiedy wręczałem jej później 8000 rubli (160 funtów), spojrzała na mnie i powiedziała: "Jeśli to twoje pieniądze, to nie chcę. Wezmę je tylko jeśli są od gazety". Poprosiła, żebym dał jej to na osobności. "Nie chcę, żeby dzieci wiedziały, skąd mam pieniądze" - wyjaśnia. Kiedy ruszyłem do wyjścia, a oni zaczęli wracać do swego normalnego rodzinnego życia, znów uderzyła mnie pustka tego mieszkania. Nelia, z twarzą zaczerwienioną od wiosennego słońca, zmęczoną występowaniem w roli łącznika swego niezwykłego syna ze światem zewnętrznym, wyszła za mną na schody i powiedziała błagalnym głosem: "Proszę nie pisać o nas niczego złego". Zgodnie z wynikami ww. raportu szczęśliwe kraje to takie, w których panuje zdrowa równowaga pomiędzy dobrobytem a kapitałem społecznym. Wśród czynników determinujących powyższy stan rzeczy w raporcie uwzględniono długość życia w zdrowiu, bezpieczeństwo zatrudnienia i relacje rodzinne. To w rodzinie właśnie (a ściślej ujmując – w wychowaniu) zdaniem autorek książki „Hygge. Duński przepis na szczęście” tkwi siła determinująca szczęśliwe życie: z mających poczucie bezpieczeństwa emocjonalnego i szczęśliwych dzieci wyrastają odporni psychicznie, stabilni emocjonalnie i szczęśliwi dorośli. (1) A holenderskie dzieci podobno należą do najszczęśliwszych na świecie. Choć pogoda ich nie rozpieszcza i wszędzie poruszają się rowerem. Uwaga! Reklama do czytania Życie seksualne rodziców Zacznij świadomie budować swoją relację z partnerem Jak zrozumieć się w rodzinie Jak dostrzec potrzeby innych i być wysłuchanym Tylko dobre książki dla dzieci i rodziców | Księgarnia Natuli Tym, co je uszczęśliwia są: regularny rytm dnia, czyli zaspokojenie podstawowych potrzeb ( sen, odpowiednie posiłki),dom, który stanowi bezpieczne schronienie, tzn. jest azylem przed światem,rodzice okazujący bezwarunkową miłość i uważność, a także poświęcający czas swoim dzieciom,dużo czasu na zabawę,adekwatne do wieku reguły i granice, które dają poczucie bezpieczeństwa,„narzędzia”, dzięki którym rozwijają własną niezależność i sprawstwo. Szczęśliwi rodzice, mają szczęśliwe dzieci Dzieci rezonują z rodzicami w każdym momencie. Nawet jeśli opiekunowie starają się ukryć swoje emocje, dzieci doskonale czują, że dzieje się coś złego. Są po prostu „bliżej emocji niż zachowań”, bliżej prawdy. I trudno je oszukać. Zatem, by dać dzieciom szczęście, w pierwszej kolejności warto zadbać o siebie jako rodzica/dorosłego. Potwierdzają to słowa Jespera Juula, który w swojej nowej książce Być razem twierdzi, że “najlepsze co możemy zrobić dla naszego dziecka, to bardziej zwrócić uwagę na nasz związek”. Rodzic, który dba o siebie, dba jednocześnie o swoje dziecko. Szczęśliwy rodzic ma energię do bycia ze swoim dzieckiem, niesie w sobie spokój i cierpliwość, bo jest „poukładany wewnętrznie”. Potrafi zachować równowagę pomiędzy życiem rodzinnym i zawodowym. Ponadto nie ma w sobie presji i dążenia do bycia idealnym ojcem/matką. Dostrzega swoje (i partnera) potrzeby, bo wie, że ich zaspokojenie jest kluczowe do życia w równowadze. Holenderskie rodziny, w kontekście wychowania, korzystają z szerokiej grupy wsparcia dziadków, cioć i wujków, sąsiadów. Tworzy się z tego wioska w nowoczesnym wydaniu, dzięki czemu holenderscy rodzice nie są zdani tylko na siebie. Wspólnie spędzony czas przy stole W holenderskich rodzinach wspólne jedzenie posiłków to świętość, szczególny czas przeznaczony wyłącznie dla rodziny. O stałych porach wszyscy domownicy (i mali i duzi) zasiadają do wspólnego stołu, nie tylko by zaspokoić głód, lecz by rozmawiać. Dzieci uczą się formułowania opinii i prowadzenia dyskusji z dorosłymi. Z kolei rodzice mogą dowiedzieć się co nowego u ich dzieci. Każdy jest jednakowo ważny. Wspólne „biesiadowanie” to bardzo ważny element wychowania po holendersku. Swobodna zabawa i jazda na rowerze Holendrzy mają bardzo duże zaufanie do swoich dzieci, dzięki czemu mogą się one swobodnie rozwijać i w swoim tempie eksplorować otaczający świat. Wielu twierdzi, że holenderscy rodzice zaliczają się do tych mocno liberalnych w wielu sferach życia: powszechnie panuje przekonanie, że “Najlepiej niczego nie zabraniać (…) Najważniejsze, aby (dzieci) były świadome konsekwencji swoich wyborów.” (2) Podobne wygląda kwestia nastoletniej seksualności – rodzice nastolatków zazwyczaj nie mają nic przeciwko, by partnerzy/partnerki ich dzieci zostawali/ły na noc. Prawdą jest, że holenderscy rodzice nie przeszkadzają swoim dzieciom w poznawaniu świata poprzez zakazy i nadmierne strofowanie. Pozwalają na swobodne zabawy na dworze, bez nadzoru dorosłych (już czterolatki mogą samodzielnie przebywać na zewnątrz), a jazda na rowerze (również do szkoły i z powrotem) stanowi integralną część holenderskiego wychowania. I nie chodzi w niej tylko o sprawność fizyczną, lecz również o hartowanie charakteru. Holenderscy rodzice stawiają na swobodę dzieci, bez porównywania i napędzania rywalizacji. W holenderskich szkołach, do poziomu szkoły średniej prawie nie ma prac domowych, a uczniowie nie są porównywani względem siebie. Każdy pracuje w obrębie własnych możliwości i zasobów. Nie towarzyszy im motywacja bycia lepszym od koleżanki/kolegi z ławki. Wystarczająco dobrzy rodzice Holenderskim rodzicom bliska jest idea wystarczająco „dobrego rodzicielstwa”. Doceniają spokojną i harmonijną codzienność i wierzą, że nie potrzeba być idealnym rodzicem (bo tacy nie istnieją!). Wystarczy starać się robić wszystko najlepiej jak się potrafi. Zdaniem Holendrów bycie idealnym ojcem/matką nie jest nikomu potrzebne. Dzięki temu przekonaniu, holenderskie dzieci – w porównaniu ze swoimi rówieśnikami z innych krajów – mają więcej wolności, a ich rodzice rzadziej bywają nadopiekuńczy. To właśnie dziecięca swoboda daje dzieciom szczęście – beztrosko „szwendają się” ze swoimi rówieśnikami, dzięki czemu rozwijają się społecznie, w tym uczą się rozwiązywać konflikty i radzić sobie z trudnościami. Holenderscy rodzice wychodzą z założenia, że: „ich dzieci mają prawo chodzić własnymi drogami, nawet jeśli mogą upaść i się zranić”, „nie powinno się przesadnie ograniczać lub chronić dzieci (…), ponieważ jeśli nigdy nie upadną, nigdy też nie nauczą się tego unikać” (2). Ponadto tym, co przykuwa uwagę w holenderskim sposobie wychowania jest świadome przyzwolenie na nudę. Bo jak inaczej nauczyć się samodzielnej zabaw i wypełniania sobie czasu? Nuda pobudza kreatywność! Holenderscy rodzice wychodzą z założenia, że ciągłe zabawianie dziecka nie należy do ich obowiązków, a dzieci powinny nauczyć się wypełniać sobie czas same (oczywiście wszystko zależy do wieku dziecka). Proste życie Duńczycy mają swoje hygge, zaś Holendrom bliska jest idea gezellig, czyli pozytywnego nastawienia i doceniania życia. Gezellig to skupianie się na relacjach, czerpanie przyjemności z bycia z innymi. Holendrzy szczęścia upatrują w prostocie i bliskości natury, a także cieszeniu się z doświadczania świata, z drobiazgów i codzienności. Szczęśliwe dzieciństwo w Holandii wiąże się z biwakowaniem, żeglowaniem i podróżami z kompasem, w miejsce eksluzywnych kurortów i hotelowych gwiazdek. Wspólne rodzinne wakacje na łonie natury stanowią integralną część holenderskiej kultury. Uwaga! Reklama do czytania Życie seksualne rodziców Wasz związek jest dla dziecka modelem. Buduj autentyczną relację. Cud rodzicielstwa Rodzicielstwo to nasza życiowa misja. Słuchajmy dzieci! Tylko dobre książki dla dzieci i rodziców | Księgarnia Natuli Realistyczne oczekiwania wobec dzieci Dorośli zachęcają dzieci do spontaniczności. Dla holenderskich rodziców ważniejsza jest zabawa niż „bycie grzecznym” i bezwzględne posłuszeństwo. Dzieci są obecne w każdej przestrzeni i nie ucisza się ich, by dorośli mogli zabrać głos. Jest dla nich miejsce w restauracjach, a kawiarnie dopasowane są do potrzeb rodzin z dziećmi. Dzieci mają się uczyć świata przez doświadczanie go i przez zabawę, która może być głośna. Holenderscy rodzice starają się mieć realistyczne oczekiwania wobec własnych dzieci oraz dbać o siebie jako rodzica. Być może to jest właśnie jeden z przepisów na szczęśliwe dzieciństwo i szczęśliwe rodzicielstwo… Literatura: (1) J. Alexandr, I. Sandahl, Hygge. Duński przepis na szczęście, s. 18. (2) R. M. Acosta, M. Hutchison, Najszczęśliwsze dzieci na świecie, czyli wychowanie po holendersku, s. 309. Premiera "Najbrzydszego zwierzęcia świata" to pierwsza możliwość wizyty na premierze w Miejskim Teatrze Miniatura w Gdańsku od kilku miesięcy. Teatr bardzo dobrze radzi sobie online, ale przecież to w bezpośrednim kontakcie z widzami tak naprawdę nabiera sensu. Bardzo istotny temat ciągłego poddawania się ocenie innych i rywalizacji w nowej realizacji Miniatury pozostawia jednak pewien co iść do teatru w najbliższym czasieCóż - każdy z nas się z tym spotkał. Został oceniony przez pryzmat swojego wyglądu, zanim zdążył otworzyć usta. To, co podoba się większości jest uznawane za modne i wartościowe, ale jeśli coś lub ktoś od powszechnych oczekiwań odstaje, tym gorzej dla niego. W najlepszym razie zostanie zignorowany, częściej jednak spotkają go szykany, niekiedy wyzwiska lub inne formy agresji. Jednak kwestia tolerancji dla inności w spektaklu "Najbrzydsze zwierzę świata" zdecydowanie ustępuje innemu zjawisku - rywalizacji, która zwłaszcza w przypadku dzieci przybiera karykaturalne wręcz formy. Bo rywalizować można praktycznie o wszystko, tylko mało kto zadaje sobie pytanie "po co?". Malina Prześluga to jedna z najciekawszych i najlepszych współcześnie autorek teatru dla dzieci, jednak nie tylko, czego dowodzi w pełni zasłużona Gdyńska Nagroda Dramaturgiczna, którą otrzymała w 2020 roku za sztukę "Debil". W "Najbrzydszym zwierzęciu świata", napisanym specjalnie na zamówienie Miniatury, głównych bohaterów jest dwóch: pewien niezbyt urodziwy Rekin, który marzy o karierze amanta filmowego i Berta, czyli "bardzo, bardzo brzydka dziewczynka". Oboje chcą być kimś innym, niż są i starają się sięgnąć po swoje marzenia, choć nikt im tego nie ułatwia. Jak to w bajce, świat zwierząt (i to zwierząt morskich i głębinowych) oraz świat ludzi są jednym światem, rekin nie potrzebuje wody, a jeśli już gdzieś pływa, to w zupie. Obok nich, a raczej razem z nimi funkcjonuje też plan boski, bo Pan Bóg bierze udział w akcji na tych samych zasadach co inni bohaterowie i potrafi być przy tym złośliwy, dowcipny lub nieco okrutny (gdy połknie gadającego Ziemniaka tłumacząc, że ten trafi do lepszego świata). Dzięki temu zwariowana opowieść o dwójce istot, które bardzo chciały być kimś innym, jest wielowymiarowa i dynamiczna, choć nie wolno od niej wymagać prawdopodobieństwa. W tej szalonej opowieści jest kilkudziesięciu bohaterów, większość z nich to krótkie epizody, ale ponieważ na scenie pojawiają się ciągle nowi, charakterystyczni bohaterowie, a temat jest młodym widzom doskonale znany, kilkulatkowie spektakl śledzą z dużą uwagą i przyjemnością, bez trudu odnajdując się w rozwibrowanym świecie fantazji Maliny Prześlugi. Naszym przewodnikiem po tym świecie jest Rekin - kolejna po Panu Kleksie udana rola Krystiana Wieczyńskiego, wyróżniającego się tym razem niskim, niby groźnym głosem. Jego perypetie i sympatyczna powierzchowność od razu zaskarbiają sympatię młodych widzów. Towarzyszy mu wspomniana Berta efektownie ucharakteryzowana na brzydulę (trochę w stylu popularnego serialu TVN-u), jednak Agnieszka Grzegorzewska w tej roli jest bezbarwna. Oprócz kostiumu jej rola zbudowana jest właściwie tylko na wypowiadanych kwestiach tekstu Prześlugi, jakby na stworzenie pełnokrwistej postaci Berty zabrakło czasu. Jak w kalejdoskopie zmieniają się za to bohaterowie drugiego i trzeciego planu, z których największe wrażenie robią bardzo efektowne lalki-pyskówki: Fenek, Golec, Ryba Glut i Guziec, animowane przez Jakuba Ehrlicha, Wojciecha Stachurę, Hannę Miśkiewicz i Jacka Gierczaka. Bohaterowie spotykają ich podczas castingu na tytułowe "Najbrzydsze zwierzę świata", czyli karykaturę konkursu piękności. Także serialowi bohaterowie Mariusz i Beata to urocze pyskówki (prowadzone przez Wojciecha Stachurę i Edytę Janusz-Ehrlich), którym Rekin z Bertą przeszkadzają w scenie miłosnej. Szkoda, że scen z lubianymi i świetnie wyglądającymi lalkami jest tak mało. Chociaż to nie koniec niespodzianek. Pana Boga z wyczuciem i poczuciem humoru gra Andrzej Żak, zaś starszych z pewnością zachwyci Krystyna Czubówna w roli Krystyny Czubówny, a rozbawi Hugh Grant. Swój epizod mają również brygadziści sceny: Zbigniew Okęcki, Jacek Kaczkowski i Michał Skolimowski. Oprócz typowych technik lalkarskich mamy tu kilka efektów wizualnych, jak Lustro Wody (Krystian Wieczyński) czy nagranie VHS z Retro Rekinem i Retro Bertą, pozwalające na szybkie rozwiązanie akcji. Nie brakuje też lotniska, dowcipnie wkomponowanego między piąty a siódmy rząd siedzeń na widowni. W scenografii Dariusza Panasa wyróżnia się również gigantyczny talerz zupy z rekinem, jednak główny nacisk położono tu na funkcjonalność. Czasem scenografię wspierają multimedia Przemysława Żmiejko, zaś wszystko podkreśla adekwatna do zdarzeń scenicznych muzyka Filipa Sternala. Jednak spektakl od pierwszej sceny cierpi na poważne braki dramaturgiczne, maskowane dynamiką następujących po sobie zdarzeń, sprowokowanych przez tekst Maliny Prześlugi. Mam wrażenie, że reżyserka Laura Słabińska posługująca się pseudonimem Punch Mama nie zdołała wydobyć potencjału tekstu Prześlugi, gubiąc rytm i tempo, przez co ta szalona komedia momentami bardzo wyhamowuje. Za kulisami Teatru MiniaturaRatunkiem są zmieniające się jak w kalejdoskopie sytuacje, efektowne kostiumy, urocza opowieść miłosna, zwieńczona na lotnisku i przekaz, który nie pozostawia złudzeń. Nie warto rywalizować o wszystko, nie warto być jak wszyscy. Ważne jest by czuć się spełnionym w tym, co się robi. Nie wszystko musi być piękne - brzydkie też może być piękne w swojej brzydocie także dlatego, że jest niepowtarzalne i wyjątkowe. Warto dać sobie szanse poznać kogoś, bez oceniania go na pierwszy rzut oka, a rankingi prowokowane przez telewizję, wyznaczane ilością lajków czy komentarzy na serwisach społecznościowych naprawdę nie są istotne. Dziewczynka, która przyszła na świat w styczniu, ważyła 243,8 gramy. Foto: NBC San Diego REKLAMA W szpitalu w San Diego przyszło na świat najmniejsze, zdrowe dziecko w dziejach udokumentowanej medycyny – podało w środę kierownictwo szpitala porodowego Sharp Mary Birch Hospital. Dziewczynka, która przyszła na świat w styczniu, ważyła 243,8 gramy. W środę opuściła ona szpital po prawie 5 miesiącach spędzonych w inkubatorze. Jej waga wynosi obecnie 2 kg. REKLAMA Dziewczynka o imieniu Saybie, która była wcześniaczką, bo urodziła się w 23 tygodniu ciąży, weszła do księgi najmniejszych noworodków świata (Tiniest Baby Registry), jaka jest prowadzona przez wydział medyczny Uniwersytetu Iowy. Lekarze podkreślają, że dziecko było zdrowe i to właśnie przesądziło o umieszczeniu jego nazwiska w rejestrze. Lekarze z San Diego, który poinformowali świat o istnieniu Saybie, zaznaczyli, że rodzice zgodzili się, by upublicznić tę historię. Zastrzegli jednak sobie anonimowość. Źródło: PAP REKLAMA Opublikowano: | Kategorie: Filmy animowane Liczba wyświetleń: 356Dowcip wideo. TAGI: Polish SausagePoznaj plan rządu!OD ADMINISTRATORA PORTALUHej! Cieszę się, że odwiedziłeś naszą stronę! Naprawdę! Jeśli zależy Ci na dalszym rozpowszechnianiu niezależnych informacji, ujawnianiu tego co przemilczane, niewygodne lub ukrywane, możesz dołożyć swoją cegiełkę i wesprzeć "Wolne Media" finansowo. Darowizna jest też pewną formą „pozytywnej energii” – podziękowaniem za wiedzę, którą tutaj zdobywasz. Media obywatelskie, jak nasz portal, nie mają dochodów z prenumerat ani nie są sponsorowane przez bogate korporacje by realizowały ich ukryte cele. Musimy radzić sobie sami. Jak możesz pomóc? Dowiesz się TUTAJ. Z góry dziękuję za wsparcie i nieobojętność!Poglądy wyrażane przez autorów i komentujących użytkowników są ich prywatnymi poglądami i nie muszą odzwierciedlać poglądów administracji "Wolnych Mediów". Jeżeli materiał narusza Twoje prawa autorskie, przeczytaj informacje dostępne tutaj, a następnie (jeśli wciąż tak uważasz) skontaktuj się z nami! Jeśli artykuł lub komentarz łamie prawo lub regulamin, powiadom nas o tym formularzem kontaktowym.

najbrzydsze dziecko na świecie